Tussen de apen in Tayrona

Gisterenmiddag bereikten we het Tayrona Park. Een park in bijna het meest westelijke deel van Colombia, 1,5 uur rijden vanaf Santa Marta en ong. 130 km verwijderd van de grens van Venezuela.
Een groot natuurpark met geweldige Caribische stranden. Geen poederzand, maar hele kleine witte steentjes.
Tijdens de reis reden we door het echte Colombia. Er trok een commpleet ander leven aan ons voorbij!
Mensen leven er in kleine gemeenschappen. Heel primitief. Het zijn stenen hutjes (soms alleen deels van steen en deels van golfplaten). Een ruimte (donker) met hierin een simpele bank en tv. De mensen zitten hele dagen op een stoeltje voor hun 'huis'. (zie het als een ' garage' en dan nog een slagje kleiner). Wel vaak mooi geverfd in Caribische kleuren. De wegen zijn onverhard, dus na een stevige regenbui is het een grote drap.
Op zo'n moment realiseer je je heel goed dat je hier voorbij rijd, op weg naar een volgende geweldige bestemming, en dat deze mensen hier dag in en dag uit leven. Bijna niet voor te stellen.
Eenmaal aangekomen bij het Tayrona Park (duidelijk een populaire bestemming bij - vooral backpack- toerisme). Er staan rijen mensen voor de entree, om er een tax af te tikken en een slaapplaats te regelen. Wij hadden een gewiekste chauffeur die vakkundig voor drong, waardoor we binnen 10 minuten verder regen naar onze ecohab op playa canaveral.
Een echte prachtige ' hut' op palen, met beneden een rond terras met 2 hangmatten en een paar mooie dikke kussens. Hier was ook de badkamer en het toilet. Uitzicht op zee.
Een trapje op en je kwam bij een ruime ronde slaapkamer waar we met z'n vieren sliepen.
Om ons heen allemaal groen, met een prachtig uitzicht op de Caribische zee.
We waren te vroeg om in te checken, dus werden we begeleid naar la Piscinetta (kleine baai) naast de ecohabs waar een terrasje was gemaakt en stoelen en ligbedden stonden.
Eerst namen we natuurlijk een duik in het groene water. Het was wel ff wennen. Geen kindvriendelijk strand. Na 2 meter lopen werd het direct 2 meter diep. Er was een sterke stroming en de golven waren hoog en ruw. Geweldig... voor even, maar ik was al snel uitgeput van elke keer weer die golven te weerstaan. Uit de zee komen was ook een dingetje. Werd een paar keer omver getrokken door de terugtrekkende golven. Hilarisch dat wel. Zo heb ik ook genoten van een behoorlijk 'rond borstige -billige' Colombiaanse vrouw die letterlijk de zee uit rolde. Ze moest er gelukkig ook zelf erg hard om lachen.
Het water was heerlijk van temperatuur. Een stukje koeler dan de Pacifico, maar die was ook echt een paar graden te warm.
Vandaag hebben we een paardentrip gemaakt naar san Juan de guia. Ong. 1,5 uur per paard, dwars door de jungle over zandpaden en vooral over rotsen. Het is eigenlijk niet zo mijn ding. En al helemaal niet van Lot, maar de jongens vinden het geweldig. We hadden 4 goed getrainde paarden. Ollie en ik een hengst en Dirk en Lot een dame. Mijn hengst wilde perse niet Ollie's hengst voor laten, dus af en toe ging de mijne in galop zodra Ollie's paard voorop liep. Uhhh gewoon rustig blijven en ontspannen roept Dirk dan. Gierend van het lachen terwijl ik als een boer met kiespijn niet eens kan doen alsof ik het leuk vind. Doe mij maar een slakkengangetje. Dan kan ik het wel aan, maar ajb geen galop. Lottie heeft inmiddels 2 brandplekken op haar benen omdat haar benen langs de huid van haar paard schuurde. Die was ook blij als haar paard een slakkengangetje had.
Maar eerlijk is eerlijk, het was een pittig eind lopen en klimmen dat nu door onze paarden werd gedaan. Vond het wel zielig voor die beesten. Het was echt bloedheet. De paarden zweetten enorm (letterlijk natte nekken) en dan moesten ze ook nog eens ons op onze rug meezeulen.
Eenmaal aangekomen bij San Juan de Guia bleek het een enorm hippie oord te zijn. Een grote camping met bijbehorend ' restaurant'. Vol met rasta mensen en jezus slippers. Niet bepaald fris, maar ja, nu we er toch waren. We zochten een plekje onder een van de vele kokosnootbomen (met gevaar voor vallende kokosnoten :-). Ook hier was het water redelijk ruw, maar wel beter te doen dan ons eigen strandje. We hebben er een paar uur doorgebracht. Veel het water in, want het was bloed heet.
Daarna weer terug op de cavallo naar onze eco hutjes. Lottie en ik hadden de eerste avond een lekkere ' bamboe' massage gehad. Dit keer waren de mannen aan de beurt.
Lottie en ik hebben heerlijk bij het restaurant, in de schaduw, gezeten. We hebben een paar flessen sauvignon (Chili) soldaat gemaakt, veel citroen-limonade (vers gemaakt) gedronken en we hebben er ook heerlijk gegeten.
Ollie heeft zich nog een keer uitgesloofd door de baai 2x op-en-neer te rennen. Die kwam zeiknat aan gelopen (met vreselijke spierpijn in z'n kuiten). Dat belooft nog wat voor de komende dagen.
Gelukkig hebben we toch nog een beetje jungle gehad. Ollie kwam ons roepen, omdat bij de receptie een hele kolonie apen zat (witte gezichten). En idd, Lot en ik troffen nog net een vader en moeder aap met 2 kleintjes aan, die zich een weg slingerde door de jungle. Geweldig hoe ze dat deden. Ze waren behoorlijk aan de takken aan het sjorren om te checken of deze stevig genoeg waren. Daarna een grote sprong om vervolgens naar de volgende boom te gaan. Een mooi spektakel!
Morgen worden we bijtijds opgehaald om naar Taironaka te vertrekken. Een Ecolodge (zeeeer basic) aan de rivier. Hier moeten we toch wat meer beesten kunnen zien!